FRaNChEsKa CHaTzIPaNaGIoTI

FRaNChEsKa CHaTzIPaNaGIoTI
~ La voix...~

Σελίδες

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Με λένε Ελλάδα... / My name is Greece...


Με λένε Ελλάδα, είμαι μητέρα και τα παιδιά μου είναι οι Έλληνες! 
Βρίσκομαι στην Ευρώπη! Είμαι μικρή χώρα, μια κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη, έχω όμως το καλύτερο "οικόπεδο" στον πλανήτη...!

Διακρίνομαι για την Ιστορία μου...,
τους Αγώνες μου..., 
την Αντίστασή μου..., 
την Ψυχή και τον Πατριωτισμό μου!!! 
Όλοι με ζηλεύουν... Πάντα με ζήλευαν γι αυτό και πάντα είχα εχθρούς! 
Πολεμούσα κι Αντιστεκόμουν με όλη μου την δύναμη...
και στο τέλος τα κατάφερνα!!!

Κι εκεί που όλα ήταν ήσυχα... μ αιφνιδίασαν και τρόμαξα!!!
Ο εχθρός με χτύπησε εσωτερικά... Πονηρά και Ύπουλα... 
όχι όπως τις άλλες φορές... 
Ζούσε "σπίτι" μου, τον είχα με τα παιδιά μου αλλά... 
ήταν καλά καλυμμένος και δεν φαινόταν... 
Ξεγέλασε ακόμα και μένα!!!

Προσπαθώ να τον αντιμετωπίσω αλλά...
πολλά απ τα παιδιά μου τον υποστηρίζουν... 
κι αντιστέκονται σε μένα! 
την ίδια τους την μάνα... 

Έχουν φτάσει σε σημείο να με περιγελούν... 
να με κοροϊδεύουν...
να με πουλάνε...
να μην με αναγνωρίζουν...!!!

Είμαι Πικραμένη...
Τρομαγμένη...
Εξουθενωμένη... 
αλλά δεν θα το βάλω κάτω!!! 

Με το κεφάλι Ψηλά θ’Αγωνιστώ... 
και θ' Αντισταθώ, όπως έκανα πάντα...
Μπορεί να γονατίσω... αλλά θα παλέψω...
και θα νικήσω!!! 

Την Ψυχή και τον Πατριωτισμό μου δεν θα μου τα πάρουν ποτέ!, 
ούτε και πρόκειται να με φτάσει κανένας σ αυτά... 
Δεν πρόκειται να Παραδοθώ... 
να Πουληθώ... 
και να Πεθάνω για το χατίρι κανενός... 

'Άλλωστε... 
ποιά μάνα εγκαταλείπει το σπίτι και τα παιδιά της...

_________________________________________________________________


My name is Greece, I'm a mother and my children are the Greeks!
I'm in Europe! I'm a small dot on the world map, but I have the best plot in the world...!

I am well known for my History...,
my Battles...,
my Resistance...,
my Soul and my Patriotism!!!
Everyone is jealous of me...Always have been, that is why I always had enemies.
I Fought my battles and Resisted
with all my strength...
and at the end I was always successful!

Suddenly, when everything was quiet... they surprised me and I got scared!!!
The enemy struck internally... Manipulative and Insidiously...
not like the other times...
It lived with me, at my "home", with my children but...
it was well hidden and it did not appear...
and it even tricked me!!!

I am trying to deal with it but...
many of my children support it...
and they contradict me!
their own mother...

To the point that they laugh at me...
making fun of me...
selling me...
not recognizing me...!!!

I'm very Bitter...
Scared...
Exhausted...
but I will not give up!!!

With my head held High I will Fight...
and I will Resist like I always have...
It might be difficult but I will fight...
and I'll win!!!

They will never take away my Soul and Patriotism
and no one will be like me...
I will not Surrender...
I will not Sell myself...
and I will not Sacrifice myself for anyone...

Anyways...
which mother abandons her home and her children...


Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης (Πέτρινα Χρόνια)
Μετάφραση: Κώστας Μιχαλόπουλος / Παναγιώτης Τζελεπόπουλος

.................................................................
Φραντσέσκα Χατζηπαναγιώτη ~ FRaNCheSKa CHaTzIPaNaGIoTI

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Περίεργα παιχνίδια παίζει η M O I Ρ Α…


17η Απριλίου: Ο Δημήτρης Μητροπάνος «έφυγε» την ίδια μέρα με ένα χρόνο διαφορά, με τον Νίκο Παπάζογλου...

Ο θάνατος του Νίκου Παπάζογλου είχε συγκλονίσει στις 17 Απριλίου 2011 το πανελλήνιο… Ένα χρόνο μετά, πριν καλά καλά σβήσουν τα δάκρυα του ελληνικού τραγουδιού έφυγε και ο Μητροπάνος…
Πρόκειται για δύο πραγματικά αναντικατάστατους καλλιτέχνες που τα τραγούδια τους θα αφήσουν εποχή…
Ο Νίκος Παπάζογλου άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 63 ετών μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Από την άλλη ο Δημήτρης Μητροπάνος πάλευε με διάφορα προβλήματα υγείας για 10 ολόκληρα χρόνια …

Τελικά έφυγε σε ηλικία 64 ετών μετά από έμφραγμα που υπέστη.
Οι γιατροί κατάφεραν να τον επαναφέρουν αρχικά, αλλά τελικά η καρδιά του δεν άντεξε...
Και οι δύο τραγούδησαν τον θάνατο, χόρεψαν μαζί του αλλά δεν τον κέρδισαν τελικά. . .;; ;; ;;

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

ΛΑΧΤΑΡΩ...

Λ Α Χ Τ Α Ρ Ω ...

Λ α χ τ α ρ ώ  

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτη για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Monmouth Coffee τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, τα χέρια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερή,
Και να’μαι δυστυχισμένη όταν έχω άδικο,
Και να’μαι ευτυχισμένη όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου να μου ψιθυρίζει στ’ αυτί ,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και το ένα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποιός είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το κορίτσι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα σκυλάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδεια χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιά είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί, ξανά και ξανά…
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ . . .

Φραντσέσκα Χατζηπαναγιώτη
 — at Kalymnos Island, Greece.