η νύχτα απόψε έγινε πιο σκοτεινή...
τυλίγω το κορμί μου με τον μύθο και μ'ανασαίνει ο άνεμος που ανασαίνω...
και περπατώ τις ίδιες στράτες-α υ θ ε ν τ ι κ ά
ονειρεύτηκα και την άνοιξη με τα μύρια παραθύρια της
στάθηκα σ'ένα: είδα φώς!
ακόμα αγναντεύω, μα και σωπαίνω!!!
κι η σιωπή είναι τέχνη, έχει κι αυτή τη μεγάλη της ώρα...
Τι υπέροχοι στίχοι είναι αυτοί!!! Μη μου πεις ότι είναι δικοί σου;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφη αυτή η σιωπή,η σιωπή ανάμεσα στην επικοινωνία!! Όμως υπάρχει και μία ακόμα σιωπή. Η σιωπή που αρνείται να απαντήσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η σιωπή μοιάζει με την περιφρόνηση.. Αυτή η σιωπή είναι σκέτος θάνατος.
Γειά σου Νικηφόρε μου! Ναι, οι στίχοι αυτοί γράφτηκαν απο μένα...Σ΄ευχαριστώ θερμά !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΙωάννα μου, δεν είναι άρνηση απάντησης και σε καμιά περίπτωση περιφρόνηση...έλλειψη ελεύθερου χρόνου είναι...Βαριά κουβέντα η λέξη «θάνατος»...
Κι όμως είμαι εδώ και σας χιλιοευχαριστώ!!!